સુંદર સવારનો સમય હતો. રોજની જેમ આજે પણ જીના-જિરાફ ઉદાસ ચહેરે તળાવ તરફ જઈ રહી હતી.
જીના: ઝીબ્રા કેટલી સરસ છલાંગો મારે છે અને કેટલી સરળતાથી દોડે છે. મારી તો ચાલ જ કેટલી ખરાબ છે.
થોડું આગળ ચાલ્યા પછી એને રસ્તામાં એક હાથી મળ્યો.
હાથી: કેમ છે? બધું બરાબર છે ને? જીના: હા
જીના: હાથીને પોતાની સૂંઢમાં પાણી ભરીને બધે પાણી છાંટવાની કેવી મઝા આવતી હશે. હાથી કેટલો ખુશ છે. કાશ ! મારે પણ એક સૂંઢ હોત !
જીના: હરણ કેટલું સુંદર દેખાય છે અને સાબરનાં શિંગડા કેટલા મજબૂત અને મનોહર છે.
એટલામાં આનંદી કાગડો ત્યાં આવ્યો અને જીનાના માથા પર બેઠો.
કાગડો: કાંઉ કાંઉ ....આનંદ આનંદ ઉભરાય...
જીના: તું આટલો આનંદમાં કેવી રીતે રહે છે?
કાગડો: એ તો બહુ સહેલું છે! ‘કોઈ પણ સંજોગોમાં આનંદ શોધી કાઢવાનો.’
તળાવ પાસે જઈને જીનાએ પાણીમાં પોતાનું પ્રતિબિંબ જોઈને વિચાર્યું કે બીજા બધા કેવા સુંદર લાગે છે અને હું કેવી વિચિત્ર લાગુ છું.
કાગડો: જીના, તું અત્યારે જે અનુભવે છે એને કમ્પેરીઝન(બીજા સાથે સરખામણી)નું દુ:ખ કહેવાય. તું જિરાફ છે એટલે જિરાફ જેવી જ લાગે ને?
જીના: પણ મારી પાસે તો કંઈ સારું છે જ નહીં. બીજા બધા પાસે કેટલું બધું સારું સારું છે.
જીના હતાશ થઈને ત્યાં ઊભી રહી ગઈ.
જીના અને આનંદી કાગડો વાતો કરતા હતા એ વખતે ત્યાં અચાનક એક સિંહણ આવી પહોંચી. જીના એકદમ ગભરાઈ ગઈ.
સિંહણ: જીના, ગભરાઈશ નહી. પ્લીઝ, મને તારી મદદની જરૂર છે. મારું બચ્ચું ઝાડ પર ચડી ગયું છે. એને નીચે ઉતારી આપીશ?
જીનાએ પોતાની લાંબી ડોકને ઊંચી કરીને ધીમેથી સિંહણના બચ્ચાને ઝાડ પરથી નીચે ઊતારી દીધું.
સિંહણ: થેન્ક યુ, જીના.
કાગડો: બીજાની મદદ કરવામાં કેવો આનંદ મળે ! તને પણ એવો આનંદ મળ્યો ને?
જીના: હા, બહુ આનંદ થયો. આજે મને સમજાયું કે આ લાંબી લાકડીઓ જેવા પગ અને ચિન્ગમની જેમ ખેંચાય એવી ડોક પણ અતિ મહત્ત્વના છે.
કાગડો: હા, કમ્પેરીઝન(બીજા સાથે સરખામણી) કરીને દુઃખી થવા કરતાં આપણી પાસે જે છે એનો સદુપયોગ કરી એમાં ખુશ રહેવું જોઈએ.
